Jesień

Zenek

W kalendarzu już wrzesień
i lato żegna się z nami
niedługo zawita znów jesień
rozkwitając wokół wrzosami.

I znów poranki zamglone
chłodnym powitają powietrzem,
a słońce nieco spłoszone
przygrzeje raz po raz jeszcze.

Drzewa jesienne założą mundurki
urzekając barwami czerwieni i złota
i nie przeszkodzą deszczowe chmurki,
gdy nam na spacer przyjdzie ochota.

Pójdziemy na grzyby do lasu
i do parku po jarzębinę,
by użyć jesiennego czasu
i zrelaksować się odrobinę.

admin1

W kalendarzu już wrzesień
i lato żegna się z nami
niedługo zawita znów jesień
rozkwitając wokół wrzosami.

I znów poranki zamglone
chłodnym powitają powietrzem,
a słońce nieco spłoszone
przygrzeje raz po raz jeszcze.

admin1

Wiosnę lubić nietrudno.
jakakolwiek by była-
po zimie każda wiosna
jest nad wyraz miła,
nawet jeśli się spóźni,
to nadrobi latem.
Lato też zawsze zdąży
dać zakwitnąć kwiatom.

A jesień?
Ta już nie ma czasu
dłużej czekać,
musi zdążyć,
nie może odłożyć na potem
barw, zapachów i smaków,
więc jesienne złoto
jest prawdziwie złote,
a czerwień jest prawdziwie
gęsta od czerwieni
i pełne nasycenia
są barwy jesieni.

Jesień dobywa bowiem
z Natury esencję,
każe drzewom porzucić
monotonną zieleń
i, nim utracą liście,
zabłysnąć inwencją
dać z siebie wszystko
nawet owoc
o dojrzałym smaku.

Bowiem jesień rozumie
czasu nieuchronność,
niedostrzeganą wiosna,
zapomnianą latem,
lecz wie, że nic w przyrodzie
się nie kończy na tym
i że niezmiennie
panuje w niej zmienność.
/Alicja Zięba/

admin1

Odchodzi lato wonne i lsniące
bo to już przecież wrzesień
a za dni parę znów w progu stanie
piękna,złocista jesień.
Tak roztańczona,zwiewna,powabna
czasem rozkapryszona,
smagana chłodem,ganiana wiatrem
ta panna kolorowa.
Idzie przez lasy,idzie przez łąki,
które tak toną w ciszy,
barwne motyle już odfrunęły,
boćka klekotu tez nie usłyszysz.
Żółkną już liście bzu pachnącego,
kasztany w dół spadają
ze swych kolczastych,ciepłych koszulek
główki swe wychylają.
Sady pełniutkie jabłek rumianych
i śliwek też soczystych
a kosze pełne orzechów leśnych
dojrzałych i złocistych.
Choć więdną wkoło już wszystkie zioła
to astry się w słońcu mienią
swoją przepiękną barwą kolorów
będą się witać z jesienią.
Nadchodzi jesień tak dumnym krokiem
wraz z nią też nowe marzenia
a na dnie serca znów pozostaną
o lecie piękne wspomnienia.

admin1

Ptaki gotowe do odlotu.
Żar słońca chłodny wietrzyk studzi
dzień lata mija bez powrotu,
coś we mnie gaśnie, coś mnie nudzi.

Czerwień jarzębin wzrok rozpala,
z pola zniknęły złote kłosy,
dymy ognisk widać z dala,
w lesie prześliczne kwitną wrzosy.

Tęsknota budzi się jak jesień,
ostatnią struną lato śpiewa,
już w kalendarzu wita wrzesień,
w serce kolory ciepłe wlewa.

Jedwabna nić babiego lata,
wzbudza wspomnienia dni minionych ,
pamięć w warkocze myśli wplata,
nadziei dotąd niespełnionych...

Katarzyna

Koniec Lata

Jeszcze ciepłym promieniem słodko pieścisz skórę,
jeszcze barwny parasol rozkładasz w ogrodzie,
jeszcze jasnym porankiem uśmiechasz się czule,
lecz każdy dzień mi szepce, że z wolna odchodzisz.

Jeszcze się macierzanki zachwycasz wonnością,
pływasz w nurcie uśpionym twoim ciepłem rzeki,
jeszcze blaskiem zachodów obdarzasz z hojnością,
lecz już z wolna odchodzisz w jakiś kraj daleki.

A ja tak bardzo pragnę zatrzymać cię w dłoniach.
Jak muszlę, co fal morskich ma w sobie muzykę
do serca cię przyłożyć, gdy świat w śniegu tonie
i ogrzać je z twych włosów wesołym kosmykiem.

Renata Strug

admin2

Wrzesień

Niby to tak skromnie powolutku.
Kroczy… Jak dżentelmen dostojnym krokiem.
Zmienia kolory… Na polach i w ogródku.
Układa listki na ziemi… Widać to z okien.

I tańczą przez wiatr niesione.
Deszcz je do ziemi przygniata.
Wrzesień… Unosi mgieł zasłonę.
I tajemniczą nić babiego lata.

Niby słoneczny zagląda przez okno.
Zachęca do spacerów… W przygód ramiona.
Ma barwy piękne i ciepłe.
Niesie bukiety podarków w dłoniach..

Wrzesień radosnych głosów dzieci.
Ten pełen wspomnień… Co było.
Wszystko jest inne… Każdy się śpieszy.
Wczorajsze letnie dni… Czy to snem było?

Katarzyna

Lato odchodzi powoli
zabiera z sobą zapachy,
liście gubi po drodze
letnie wieczory za Nami.

Słońce schowane za chmurą,
wiatr zimniejszy już wieje
jesień na palcach się skrada,
rozdaje żółcie i czerwienie.

Letnia aura za nami,
urlop w naszej pamięci
zdjęcia leżą w albumie,
bursztyn trzymam na szczęście.

admin1

W kalędarzu już wrzesień
i lato żegna się z nami
niedługo zawita znów jesień
rozkwitając wokół wrzosami.-

I znów poranki zamglone
chłodnym powitają powietrzem,
a słońce nieco spłoszone
przygrzeje raz po raz jeszcze

Drzewa jesienne założą mundurki
urzekając barwami czerwieni i złota
i nie przeszkodzą deszczowe chmury,
gdy nam na spacer przyjdzie ochota

Pójdziemy na grzyby do lasu
i do parku po jarzębinę,
by użyć jesiennego czasu
i zrelaksować sie odrobinę.

admin2

...To, co sercu z snów się nie wyśniło,
Chociaż miłość roi i przeczuwa,
Co z obietnic nigdy się nie spełni,
Jak z obłoków gry, które wiatr wełni,
Co nie wskrześnie w życie marzeń siłą:
Babie lato swą przędzą dosnuwa...

Nić się snuje srebrzysta i cienka,
Po ścierniskach, po drzewach się mota,
Jak marzenia, jak sny i nadzieje...
Jutro wiatr je jesienny rozwieje
I zostanie udręka i męka,
I bezdenna, jesienna tęsknota.

Babie lato, babie lato srebrne,
Jak szron bliski i blade przymrozki,
Snom i kwiatom spóźnionym trucizna...
Babie lato szare jak siwizna,
Szare jako serce niepotrzebne,
Jak starości znużenie i troski...
/Leopold Staff/

admin2

Ptaki gotowe do odlotu.
Żar słońca chłodny wietrzyk studzi
dzień lata mija bez powrotu,
coś we mnie gaśnie, coś się budzi.

Czerwień jarzębin wzrok rozpala,
z pola zniknęły złote kłosy,
dymy ognisk widać z dala,
w lesie prześliczne kwitną wrzosy.

Tęsknota budzi się jak jesień,
ostatnią struną lato śpiewa,
już w kalendarzu wita wrzesień,
w serce kolory ciepłe wlewa.

Jedwabna nić babiego lata,
wzbudza wspomnienia dni minionych ,
pamięć w warkocze myśli wplata,
nadziei dotąd niespełnionych...

admin2

Jeszcze lato nie odeszło,
a już jesień bliska.
Wrzesień milczkiem borowiki
skrył we wrzosowiskach,
na polany rude rydze
stadkami wygonił
i rumiane jabłka strąca
raz po raz z jabłoni.
Jeszcze słońce o południu
tak potrafi przypiec,
jakby to nie wrzesień rządził,
lecz upalny lipiec.
Ale już chłodniejsze noce
niż bywały w lecie.
Liściom - żółknąć czas,
a ptakom - za morza odlecieć!

admin2

Barwnym tiulem otulona
idzie jesień w pełnej krasie,
złotych jabłek i czerwonych,
ma w koszyku w swym zapasie.

W czarne włosy ma wplecione
cudne kiście jarzębiny,
i otula snem głębokim,
drzewa, kwiaty, pola, niwy.
Brzóz ramiona zwisające
wiatr porywa i unosi
i kłaniając się jej nisko,
do tańca ją pięknie prosi.
Rozśpiewana, rozmarzona,
roztańczona pani jesień,
astrów, malw i chryzantem
bukiety nam niesie.

W sadach jabłka na jabłoniach
maluje czerwienią,
klony zlotem obsypuje,
a sosny zielenią.
/Maria Janik/
Serdecznie pozdrawiam
wraz kolorową, piękną jesienią.

Katarzyna

JESIEŃ

Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,
Słońce rozpływa się gasnącym złotem.
Pierścień dni moich z wolna się zamyka,
Czas mnie otoczył zwartym żywopłotem.

Ledwo ponad mogę sięgnąć okiem
Na pola szarym cichnące milczeniem.
Serce uśmierza się tętnem głębokiem.
Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele ważnych spraw mam do zachodu,
Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.
Czemu mi rzucasz kamień do ogrodu
I mącisz moją rozmowę z ptakami?
autor: Leopold Staff

Katarzyna

Nie opłakujmy lata
gdy jesień tak kolorowa
aster wystrzelił igłami
grzyb się pod liściem schował

Szumią liliowe wrzosy
subtelna mgła je okryła
perły na pajęczynach
korali sznur w jarzębinach

A w moim sercu winnice
chciej zerwać miłości grono
dojrzało już dostatecznie
chce w twoich ramionach płonąć

Jak wino niech ci smakują
szeptane miłości słowa
do ust weź ich tajemnicę
i w sercu głęboko schowaj