Album kwiatów

admin1

Sasanki

Są mało wymagające: dobrze się rozwijają zarówno na glebach gliniastych, jak i na jałowych piaskach. Można je sadzić w miejscach słonecznych albo lekko zacienionych.W naturze sasanki nigdy nie osiągają takich rozmiarów jak w ogrodach, gdzie często rozrastają się w duże kępy. Takie dorodne rośliny potrzebują sporo wody; nie podlewane, w czasie suszy mogą zginąć. Kilkuletnie okazy odmładzam, usuwając niektóre pędy lub dzieląc je na 2-3 części, a następnie przesadzam na nowe miejsce.Rozrośniętą kępę można podzielić na 3-5 części z kilkoma pąkami wierzchołkowymi i dużym kawałkiem korzenia lub zrobić z niej wiele małych.Te niewielkie byliny, gubiące na zimę liście, tworzą zawiązki kwiatowe już jesienią, dlatego wytworzyły naturalną ochronę przed mrozem - gęste puszyste włoski. Gdy tylko wiosną robi się cieplej, pąki kwiatowe szybko się rozwijają i wznoszą ku słońcu na sztywnych łodygach. Osiągają zazwyczaj wysokość 20-40 cm (niektóre gatunki jedynie 15 cm). Zwykle w tym samym czasie przy podstawie łodygi wyrastają pierzaste liście. Młode rośliny są całe pokryte gęstymi srebrzystymi włoskami; czasami gładka i błyszcząca jest tylko wewnętrzna strona płatków. Jeden okółek liści, zrośnięty u nasady, tworzy się w górnej części łodygi i szczelnie otula pąk kwiatowy.

admin1

Tawułki

Tawułki mają specjalne wymagania uprawowe, ponieważ pochodzą z lasów, gdzie panuje chłód i wilgoć. Dlatego uważam, że najlepiej zasadzić je na rabacie bylinowej, położonej w miejscu lekko ocienionym lub słonecznym, gdzie gleba jest stale wilgotna, a nawet mokra. Podłoże powinno zawierać dużo próchnicy, toteż wiosną, przed sadzeniem roślin, trzeba obficie zasilić glebę nawozem organicznym. Można stosować dobrze rozłożony kompost, zleżały obornik koński lub substrat torfowy. Warto dodać, że tawułki bardzo dobrze zimują w naszym klimacie, nawet bez przykrycia.
Rozmnażamy
Tawułki można rozmnażać przez wysiew nasion, jednak siewki powoli rosną i trzeba czekać kilka lat na pierwsze kwiaty. W związku z tym amatorom polecam rozmnażanie wegetatywne przez podział starszych rozrośniętych egzemplarzy. Wiosną, po wykopaniu karpy i lekkim otrząśnięciu ziemi, oddzielamy kawałki podziemnych pędów z pąkami i korzeniami przybyszowymi, sadzimy od razu na miejsce stałe i obficie podlewamy. Jeśli chcemy uzyskać dużo nowych roślin, dzielimy karpę na drobne części. Każda z nich powinna mieć przynajmniej jeden pąk pędowy. Warto posadzić je w doniczkach i przetrzymać przez jeden sezon w inspekcie lub pod folią, a do ogrodu przesadzić dopiero następnej wiosny.
Rabata bylinowa, obsadzona samymi tawułkami, wyglądałaby nieco monotonnie. Dobrym towarzystwem dla tych roślin są przede wszystkim zawilce japońskie, a z bylin bardziej rozpowszechnionych - pierwiosnki, tojady, niektóre liliowce, konwalie, ułudka wiosenna i zawsze niezastąpiony

admin1

Nagietki

Słoneczne kwiaty nagietków rozjaśniają i ożywiają otoczenie. Najładniej wyglądają w większych grupach na dość dużych rabatach. Ich brzegi możemy obsadzić niebiesko i fioletowo kwitnącymi roślinami (np. lobelią, werbeną, smagliczką), których chłodna barwa podkreśli ciepłe kolory nagietków.
Donica pełna nagietków ożywi każde ponure podwórko czy betonowy plac, a bukiet w wazonie będzie długo zdobił mieszkanie. (kwiaty ścinamy dopiero wtedy, gdy całkiem się rozwiną).
kwiaty łatwe w uprawie

Nagietki nie wymagają szczególnie żyznej gleby, lubią za to słońce. Ziemia nie może być zbyt sucha, toteż podczas upałów trzeba rośliny podlewać.
Nasiona siejemy wprost do gruntu, od początku kwietnia aż do połowy czerwca. Najlepiej dosiewać nagietki co 3-4 tygodnie, a wtedy będą nieprzerwanie kwitły aż do jesieni. Odstępy między rzędami powinny wynosić 25-30 cm; jeśli siewki rosną zbyt gęsto, przerywamy je, pozostawiając rośliny co 15-25 cm; wyrwane nagietki możemy posadzić gdzie indziej. Jedna torebka nasion (1 g) wystarcza na obsianie 1, 5-2 m.kw. Nagietki często wysiewają się same i kwitną w tym samym miejscu przez wiele lat.

admin1

Hortensje- podstawowe informacje

Wśród tych krzewów nadal najpopularniejsza jest hortensja ogrodowa Hydrangea macrophylla, która uprawiana jest jako roślina doniczkowa, jak i w gruncie, zwłaszcza w cieplejszych regionach Polski. Jest ona najbardziej atrakcyjna i występuje w wielu barwnych odsłonach. Możemy spotkać odmiany o kwiatach niebieskich, różowych, czerwonych, białych oraz wielu odcieniach wyżej wymienionych barw, jak również o dwubarwnych kwiatach. Wielu posiadaczy hortensji, chce mieć w posiadaniu hortensję kwitnącą na niebiesko, dziwi często, dlaczego u sąsiada widzimy hortensję wybarwioną bardziej na niebiesko, a u nas wciąż jest różowa. Przyczyną tej różnicy jest podłoże, które im kwaśniejsze, tym kwiaty bardziej przybierają odcień niebieski. Chcąc uzyskać kwiaty w barwie niebieskiej lub z odcieniem niebieskiego, należy zapewnić roślinie kwaśne podłoże, nawozić specjalnymi nawozami (roztwór ałunu amonowego, sodowego lub potasowego) oraz podlewać miękką wodą. Odmiany o kwiatach białych i czerwonych, nie nadają się do przebarwiania. Stosując powyższe zalecenia po pewnym czasie powinniśmy dostrzec przebarwienie, choć nie jest powiedziane, że uzyska się barwę czystą niebieską.

Hortensja ogrodowa osiąga około jednego metra wysokości, uprawiana w mieszkaniu osiąga mniejsze rozmiary. Zakupując hortensję, należy ją przez pewien czas pozostawić w cienistym, chłodnym i przewiewnym pomieszczeniu. Dzięki odpowiednim zabiegom uprawowym, można doprowadzić do kwitnienia w wcześniejszym terminie. Właściwe kwitnienie trwa w okresie czerwca i lipca. W okresie letnim, możemy ją wynieść na taras, do ogrodu lub postawić przy otwartym oknie. Po przekwitnięciu powinniśmy ją przenieść w chłodniejsze miejsce (4-8ºC), w takich warunkach trzymamy, ją aż do pojawienia się pierwszych pąków ( około lutego), wówczas przenosimy w cieplejsze miejsce. Hortensja ogrodowa nadaje się również do uprawy w ogrodzie, zwłaszcza w cieplejszych regionach kraju. Musimy znaleźć jej takie stanowisko, które będzie osłonięte przed mroźnymi wiatrami. Wymaga ona okrycia na okres zimy, zwłaszcza w chłodnych regionach kraju. Może przemarzać, zwłaszcza podczas późnych wiosennych przymrozków.

Bardziej wytrzymała na mróz jest hortensja bukietowa, która w przeciwieństwie do poprzedniej kwitnie na pędach tegorocznych, więc gdy przemarznie nie jest to tragedią. Hydrangea panicualata jest krzewem szeroko rozrastającym się, dochodzącym do kilku metrów wysokości. Mimo, że kwiaty nie są tak barwne jak u h. ogrodowej, to jednak białe kwiatostany dochodzące do 30 cm długości, pojawiające się w sierpniu- wrześniu, robią niesamowite wrażenie. Najbardziej popularną odmianą h. bukietowej (wiechowatej) jest ‘Grandiflora’. Może być prowadzona w formie małego drzewka, wygląda wówczas bardzo efektownie.

Hortensja o wyprostowanych, grubych, sztywnych pędach osiągająca wysokość do 1,5 m, to gatunek hortensji drzewiastej (drzewkowatej, krzewiastej). Ten gatunek również, jak hortensja bukietowa kwitnie na pędach tegorocznych. Jej odmiana wielkokwiatowa ‘Grandiflora’ tworzy w początkowym okresie zielonkawobiałe kwiaty, które wraz z upływem czasu stają się śmietankowobiałe a następnie lekko różowieją. Kwiaty zebrane w ogromne półkuliste kwiatostany o średnicy około 20 cm, ukazujące się od lipca do września.

Oprócz tych najbardziej znanych gatunków warto wymienić, również hortensję pnącą, która w ostatnim czasie, znajduje coraz większe uznanie. Jest pnączem, które dorasta nawet do 25 m wysokości. Dzięki korzonkom przybyszowym znakomicie się wspina w górę. Pięknie się prezentuje porastając stare drzewa. Chcąc wykorzystać ją na zakrycia ściany, należy zapewnić jej podpory o silnej konstrukcji. Hortensja pnąca ma dekoracyjne zarówno liście (zielonobłyszczące), jak i kwiaty, zebrane licznie, duże, płaskie kwiatostany o białej barwie, pojawiające się od czerwca do lipca.

W ostatnim czasie coraz częściej możemy napotkać nowe gatunki hortensji, które również znalazły uznanie w oczach ogrodników i coraz częściej możemy je spotkać w ogrodach. Warto wymieć hortensję dębolistną Hydrangea quercifolia, która charakteryzuje się bardzo ciekawym ulistnieniem, przypominającym liście dębu, które w okresie jesiennym przebarwiają się na czerwony i brązowy kolor. Hortensja piłkowana Hydrangea serrata dochodząca do 1,5 metra wysokości o grubopiłkowanych liściach, płaskich kwiatostanach rozwijających się od czerwca do sierpnia. Hortensja kosmata Hydrangea aspera o lancetowatych liściach, płaskich wielkich kwiatostanach, nawet do 25 cm, kwitnąca w sierpniu- wrześniu, podatna na przemarzanie. Hortensja Sargenta Hydrangea sargentiana, dochodzi do 3 metrów wysokości, a w warunkach naturalnych nawet do 4 m. Zarówno liście jak i kwiaty charakteryzują się dużym rozmiarem , nawet do 30 cm, kwitnąca w lipcu i sierpniu.

Wielkie znaczenie w uprawie tych gatunków ma zapewnienie im odpowiedniego podłoża, które warunkuje odpowiedni wzrost, jak i kondycję roślin. Pamiętajmy, że podłoże pod hortensję powinno być próchnicze, żyzne o kwaśnym odczynie. Jeżeli podczas sadzenia nie zapewniliśmy odpowiedniego podłoża, należy wykorzystać inne sposoby na zakwaszenie podłoża, jednak minie trochę czasu zanim podłoże uzyska odpowiedni odczyn. Jednym ze sposobów jest podsypanie rośliny kwaśnym torfem i jego przekopanie, poza tym nawożenie specjalnymi nawozami, ściółkowanie igliwiem, korą. Oprócz podłoża ważne jest stanowisko, które powinno być raczej półcieniste, które pozwala hortensjom dobrze znieść letnie upały. Ponieważ hortensje wytwarzają dużo masy zielonej i wiele dużych kwiatów wymagają dużo wilgoci i obfitego nawożenia. W upalne dni brak wilgoci powoduje więdnięcie liści. Do nawożenia powinniśmy używać nawozy specjalne dla hortensji, które nie zawierają wapna. Ostatni raz nawozimy w lipcu, aby hortensje miały czas przygotować się do zimowego spoczynku. W tym czasie u hortensji ogrodowej zawiązują się pąki kwiatowe, które zakwitają w następnym roku.

Jeżeli chodzi o przycinanie hortensji, należy zwracać uwagę na to, czy dany gatunek kwitnie na pędach tegorocznych czy ubiegłorocznych. W zależności od tego dostosowuje się sposób cięcia. W przypadku hortensji ogrodowej, kwitnącej na pędach zeszłorocznych, po przekwitnięciu usuwamy stare kwiatostany przycinając ponad pierwszym pąkiem liściowym oraz uszkodzone i chore pędy. Pod koniec marca lub na początku kwietnia należy skrócić pędy kwitnące w roku ubiegłym, które tniemy nad dolnymi pędami bocznymi, które wytworzyły paki kwiatowe. Hortensja piłkowana, dębolistna, Sargenta, kosmata to krzewy, które tak samo jak h. ogrodową przycinamy wiosną, a cięcie powinno się ograniczyć do usunięcia zeszłorocznych kwiatostanów, oraz przemarzniętych pędów. Hortensja bukietowa, krzewiasta, kwitnące na pędach tegorocznych tniemy w okresie wiosennym III/IV, nad 4-5 pąkiem.

Hortensje możemy rozmnażać poprzez sadzonki zielne z pędów bocznych lub odziomkowych w czerwcu. Sadzonki ukorzeniają się w ciągu 3-4 tygodni, w podłożu będącym mieszanką torfu z piaskiem, sadzonki korzeniowe w sierpniu, odkłady wiosną (naginamy wybrany pęd i mocujemy go do podłoża, następnie przysypujemy około dwóch węzłów, ukorzeniają się po około 4-6 tygodniach).

Najczęstsze choroby atakujące hortensje to m.in. mączniak prawdziwy, który ma postać białego nalotu na liściach, pędach oraz kwiatostanach, powodujący ich zamieranie. Usuwamy go chemicznie odpowiednimi preparatami. Gnijące kwiatostany są oznaką wystąpienia szarej pleśni, z którą również walczymy za pomocą odpowiednich środków chemicznych. Żółknięcie liści jest najczęściej objawem chlorozy, która jest konsekwencją małej kwasowości podłoża.

admin1

Hiacynt - Hyacinthus

Wieloletnia roślina cebulowa wysokości do 30cm. Cebulki o rozmiarach 4-6 cm, pokryte łuską. Groniaste kwiatostany, zwarte lub rozpulchnione, składające się z 12-35 kwiatów. Najbardziej popularne są następujące gatunki hiacyntów: Hiacynt „Prins Hendrik” – jasnożółty Hiacynt „Maria Christina” – brzoskwiniowy Hiacynt „Mulberry Rose” – różowy Hiacynt „Carnegia” – biały Hiacynt „Defts Blade” – jasnoniebieski Hiacynt „Jan Bos” – czerwony Hiacynt „Lady Derby” – niebiesko-fioletowy Hiacynt „Ostara” – różowy Hiacynt „Pink Perl” – biały Hiacynt „L’Innocence” – biały Hiacynt „Lord Balfour” – fioletowy Hiacynt „Furt Bismarck” - jasnoniebieski
Uprawa
Sadzimy około 50 cebulek na 1m², na głębokość około 10cm. Przed posadzeniem umieszczamy cebulki w temperaturze pokojowej. Jeśli pozostawimy cebulki w gruncie, obfitość kwitnienia będzie się, co roku zmniejszać. Powinniśmy w lipcu wykopać je i przechowywać w ciepłym miejscu. Roślina ciepłolubna, należy wybierać stanowiska słoneczne, lecz osłonięte przed wiatrem. Lubi żyzne przepuszczalne gleby z dobrym drenażem, z dużą zawartością próchnicy. Nie znosi kwaśnego podłoża. Dobrze reaguje na nawożenie substancjami mineralnymi. Rozmnażanie z cebul, przez oddzielenie cebulek przybyszowych.
Zastosowanie
Hiacynt wykorzystywany jest w aranżacji wiosennych klombów i kwietników. Kwiatostany długo utrzymują świeżość w wazonie. Hiacynta tak jak i inne rośliny cebulowe, sadzi się zazwyczaj w dość dużych w miarę możliwości grupach, składających się 1-3 gatunków.

admin1

Begonia

Begonia bulwiasta - Begonia x tuberhybrida

Begonia bulwiasta, jak sama nazwa wskazuje należy do rodziny begoniowate- Begoniaceae. Jest ona mieszańcem dziko rosnących begonii, występująca obecnie w licznych odmianach. Charakteryzuje się mięsistymi pędami, grubymi sercowatolancetowatymi, ząbkowanymi liśćmi, pokrytymi rzadkimi włoskami. Kwiaty okazałe, pojawiające się w kątach górnych liści, w postaci pojedynczej, półpełnej i pełnej o zróżnicowanych płatkach, w bogatej gamie barw. Osiągają do 30 cm wysokości. Wyróżniamy trzy podstawowe grupy grupujące poszczególne odmiany tj. B. tuberhybrida Grandiflora grupujące wielkokwiatowe odmiany, których kwiaty osiągają nawet 20 cm średnicy; B. tuberhybrida Multiflora drobnokwiatowe odmiany; B. tuberhybrida Pendula Flore Pleno charakteryzujące się zawisłymi pędami.
Uprawa
Begonie wymagają stanowiska lekko zacienionego, ciepłego, zacisznego. Gleba próchnicza, przewiewna, zasobna w składniki pokarmowe, lekko kwaśna (pH 5-6). Begonie są wrażliwe na niskie temperatury, dlatego wysadzamy na przełomie maja i czerwca. Rozmnażamy je zarówno poprzez nasiona, jak również podział bulw. Nasiona wysiewa się już w listopadzie do lutego. Rozmnażanie przez bulwy jest o wiele szybsze i mniej kłopotliwe, aniżeli z nasion. Bulwy po pierwszych ujemnych temperaturach wyjmujemy z skrzynek, obcinamy łodygę na wysokości ok. 2 cm, oczyszczamy, przesuszamy, a następnie umieszczamy np. w torfie, piasku i tak przechowujemy do wiosny w temperaturze ok. 10ºC. W marcu dzielimy bulwy, zwracając uwagę, aby każda miała chociaż jeden zdrowy pączek. Następnie wysadzamy do skrzynek i trzymamy w widnym, ciepłym pomieszczeniu. Na zewnątrz wysadzamy pod koniec maja. Gdy będziemy dzielić bulwy, pamiętajmy, że powstałe w jego wyniku rany, dobrze jest posypać węglem drzewnym i pozostawić do zaschnięcia. Begonię możemy rozmnożyć również poprzez sadzonki pobrane z wysadzonych bulw, które podlewane i trzymane w ciepłych warunkach, bardzo szybko je wytwarzają. Sadzonki umieszczamy pod szkłem.
Zastosowanie
Na kwietniki, rabaty, do obsadzania skrzynek balkonowych, pojemników, na cmentarz, hodowana również w warunkach domowych.
Okres kwitnienia
Od czerwca do później jesieni (pierwsze przymrozki).

admin1

Dalia, Dalie Georginia – Dahlia

Dalie, to rośliny o wysokości 20-150 cm zależnie od formy, korzeniach bulwiasto zgrubiałych, łodygach grubych, rozgałęzionych, wewnątrz pustych, liściach pierzastych. Koszyczki kwiatowe osadzone na długich wierzchołkach, o różnej wielkości i niemal wszystkich barwach. Wszystkie dalie mieszańcowe oznaczane są jako Dalia x cultorum- dalia ogrodowa. Budowa koszyczków jak i wysokość, są tymi kryteriami, jakie stosuje się przy podziale dalii ogrodowych. A więc wyróżniamy: • Dalie o kwiatach pojedynczych- złożone z jednego okółka, 6-10 płatków, okrągła tarcza środkowa, jest całkowicie odsłonięta i mieści tylko kwiaty rurkowate. Zaliczamy do tej grupy dalie ‘Top Mix’ (wysokość 20-40 cm, koszyczki kwiatowe szerokości 2-4 cm, w wielu intensywnych kolorach, licznie ukazujące się od końca lipca) i dalie ‘ Mignon’ ( wysokość 20-40 cm., pędy krótkie, koszyczki kwiatowe szerokości 5-10 cm, możliwie barwne wariacje); • Dalie o kwiatach półpełnych- mające dwa lub więcej okółków, płaskich różniących się formą, wielkością kwiatów brzeżnych wokół tarczy środkowej, która jest bardziej lub mniej osłonięta. Zaliczamy do nich dalie peoniowe- podwójne ( o dwóch- trzech okółkach, kwiatach języczkowatych, często skręconych i wygiętych, a koszyczki średnicy 8-15 cm, wysokość waha się między 50-110 cm), dalie kryzowane (o kwiatach z pojedynczym kółkiem zewnętrznym, który stanowi kryzę, koszyczki o średnicy 7-12 cm, wysokość 80-120 cm), dalie anemonowe- powojnikowate (składające się z pojedynczego lub kilku okółków, płaskich płatków otaczających kwiaty rurkowate, wysokość 80-100 cm); • Dalie o kwiatach pełnych, w których wszystkie kwiaty są przekształcone w płatki, są one pełne, bez wolnej tarczy środkowej. Do tej grupy należą dalie grzybieniowe ( przypominające lilię wodną, pełne o prostych płatkach lub lekko podłużnych, zwiniętych na zewnątrz lub wewnątrz), dalie dekoracyjne ( o koszyczkach osiągających nawet 30 cm średnicy), dalie kuliste (kuliste koszyczki kwiatostanowe o średnicy około 10 cm), dalie pomponowe (podobne do kulistych, tylko bardziej zaokrąglone i mniejsze, koszyczki o średnicy większej niż 5 cm, wysokość tej formy osiąga około 1 metra), dalie kaktusowe (o pełnych kwiatach, zaostrzonych i wąskich płatkach, średnica 10-25 cm, wysokość 30-130 cm), dalie jeleniorogie (są to przeważnie duże dalie kaktusowe lub półkaktusowe, których płatki są na czubku rozwidlone i ząbkowane), dalie półkaktusowe (węższe od dalii dekoracyjnych, ale szersze od kaktusowych, płatki w połowie zwinięte do tyłu), dalie storczykowe (o gwieździstych koszyczkach, długich na końcach wygiętych języczkowatych kwiatach, z krótszym po środku); • Dalie karłowe, niskie i o różnych koszyczkach. Znane polskie odmiany tej grupy to m.in. ‘Alaska’ (białe), ‘Corrida’ (czerwonopomarańczowe), ‘Syrena’ (lilaróżowe), ‘Jantar’ (pomarańczowe).
Uprawa
Dalie wymagają stanowiska słonecznego lub lekko zacienionego, gleby przepuszczalnej, lekko wilgotnej, zasobnej w składniki pokarmowe. Rozmnażamy je zarówno wegetatywnie jak i generatywnie. Sadzonkowanie, to bardzo wydajna metoda rozmnażania, polegająca na pozyskaniu kilkucentymetrowych pędów wraz z tzw. piętką, które sadzonkuje się w perlicie lub piasku, utrzymując temperaturę 20 ºC. Sadzonki pozyskujemy z bulw, które sadzimy w lutym, pod osłonami w ziemi - torfie Stosujmy ukorzeniacz. Po ukorzenieniu (2-4 tygodnie) rośliny się uprawia w tem. 14-18 ºC. Bardziej popularną metodą rozmnażania jest podział bulw- karp, co czynimy przed samym sadzeniem, zwracając uwagę na to, aby każda oddzielona część miała, co najmniej jeden wykształcony pąk. Tego typu rozmnażanie pozwala, co najwyżej potroić liczbę roślin. Rozmnażanie generatywne jest możliwe tylko u niektórych pojedynczych dalii np. ‘Top mix’. Nasiona wysiewamy luty- marzec, temperatura kiełkowania 18-20 ºC, pikowanie następuje po 2- 3 tyg. Wraz z wzrostem roślin przygotowujemy je do niższych temperatur. Dalie wysadzamy do gruntu po wiosennych przymrozkach (II/III dekada maja) w rozstawie, zależnie od formy: bardzo wysokie 80-100 cm, wysokie 70 cm, niskie 30-40 cm, karłowate 15-20 cm. Usuwanie przekwitłych kwiatów powoduje ładniejsze i dłuższe kwitnienie. Nawożenie umiarkowane, trzeba uważać, aby nie przesadzić z azotem, którego nadmiar spowoduje zbytni rozrost rośliny i mniejsze kwitnienie. Wysokie odmiany na wietrznych stanowiskach wymagają palikowania. Na zimę, po pierwszych przymrozkach, rośliny wykopujemy, pędy przycinamy na 10- 20 cm nad ziemią, karpy po krótkim osuszeniu, powinny trafić do pomieszczeń zabezpieczonych przed mrozem 5-8 ºC. W przypadku suchych pomieszczeń przysypujemy je np. trocinami, torfem czy piaskiem. Zimą kontrolujemy , usuwając na bieżąco chore bulwy.
Zastosowanie
Wysokie jak i bardzo wysokie formy niezastąpione w naturalistycznych kompozycjach, niskie i karłowe na rabaty, kwietniki, jak również do pojemników, donic, mis. Dalie bardzo elegancko prezentują się sadzone grupami na trawniku.
Okres kwitnienia
Od lipca do października

admin1

Zimowit

Zimowit należy do liliowatych i jest byliną tworzącą bulwy. Ze względu na wygląd jest często mylony z krokusami. Liście i kwiaty wyrastają ze spłaszczonej części bulwy, przy czym kwiaty ukazują się jesienią, jak sama nazwa wskazuje na powitanie zimy, a liście wiosną. Wśród ziemowitów możemy wyróżnić: • Zimowit powabny (okazały)- Colchicum speciosum. Pochodzi on z Kaukazu, jego kwiaty są duże, wysokość 25 cm a średnicy 15 cm. Z jednej bulwy pojawia się od 5-10 kwiatów, które wyrastają sukcesywne. Możemy u nich zaobserwować, że okwiat nie jest zróżnicowany na kielich i koronę. Od dołu tworzą podłużną rurkę, która zakończona jest sześcioma, odwrotnie lancetowatymi szerokimi listkami okwiatu, barwy fioletoworóżowej z żółtymi plamami u wylotu rurki. Natomiast liście są eliptyczne, długości 30 cm i szerokość 10 cm, ukazujące się wiosną. • Zimowit jesienny- Colchicum autumnale, Potrzebuje on najwięcej wilgoci ze wszystkich, ziemowitów, dlatego też gleba nie powinna całkiem wysychać również latem. W warunkach ogrodowych rośnie słabo i jest mniej efektowny. . • Zimowit mieszańcowy w przeciwieństwie do pozostałych nie rozsiewa się, nie jest długowieczny, ale mimo tych wad może się pochwalić mocno gęstymi i pełnymi kwiatami
Uprawa
Zimowity lubią glebę zwięzłą, próchniczą, zasobną w składniki pokarmowe, niezbyt wilgotną. Stanowiska słoneczne do półcienistego. Gleby zbyt lekkie można użyźnić przefermentowanym obornikiem. Wysadzone na miejsce stałe mogą tam przebywać kilka lat, wówczas się bardzo rozrastają tworząc kwiatowy dywan. Fakt, że bulwy zimowita, aby zakwitły nie wymagają ziemi, sprawia, że są one hodowane również w warunkach domowych. Wystarczy bulwy umieścić w naczyniu, przysypać np. żwirem czy piaskiem a po kilkunastu dniach uraczą nas swym kwitnieniem. Gdy kwiaty zwiędną, przesadzamy do gruntu. Jesienią następnego roku można ponownie wykopać i znowu cieszyć się jego kwitnieniem. Rozmnaża się je z bulw przybyszowych. Uzyskujemy je, co kilka lat wykopując na przełomie lipca i sierpnia Uzyskane bulwy sortujemy a następnie, jak najszybciej wysadzamy do gruntu (VIII-IX) w odległości 20 x 15 cm na głębokość 10-20 cm w zależności od wielkości bulw. Ziemowity można rozmnażać również z nasion, które zbieramy w czerwcu, lipcu z nasienników umieszczonych między liśćmi. Bulwy możemy magazynować do 20 dni w chłodnym i przewiewnym pomieszczeniu.
Zastosowanie
Na rabaty, do ogródków skalnych, pomiędzy luźne nasadzenia z krzewów ozdobnych, na niskie trawniki.
Okres kwitnienia
W zależności od gatunku od końca sierpnia do października.

Barbara Jagielska · Wysłany: Czw 14:01, 26 Mar 2009 Temat postu: NAPARSTNICA

NAPARSTNICA

[link widoczny dla zalogowanych]

wioletta · Wysłany: Czw 17:27, 26 Mar 2009 Temat postu:

Naparstnicę mam i bardzo ją lubię nie kłopotliwa w uprawie,sama się rozsiewa i co roku kwitnie mam dwuletnią są jeszcze jednoroczne.

Barbara Jagielska · Wysłany: Czw 21:01, 26 Mar 2009 Temat postu:

jeszcze kolor biały ,też bardzo ładna

[link widoczny dla zalogowanych]

Rośliny 2letnie i byliny uprawiane z powodu długich kwiatostanów tworzących się latem.Całkowicie do częściowo zimotrwałych.
Rosną we wszystkich warunkach ,nawet w suchych , nie ocienionych miejscach, ale najlepiej czują się w półcieniu i mokrej,ale przepuszczalnej glebie.

magnolia · Wysłany: Nie 14:09, 29 Mar 2009 Temat postu:

po raz pierwszy widzę taką roślinę piękna i bardzo ciekawa

wioletta · Wysłany: Nie 16:58, 29 Mar 2009 Temat postu:

Jest nie tylko piękna ale świetnie wygląda posadzona przy zbiornikach wodnych.

MARTECZKA · Wysłany: Nie 18:00, 29 Mar 2009 Temat postu:

Witam wie moze ktos kiedy sadzic mieczyki ?

wioletta · Wysłany: Pon 16:55, 30 Mar 2009 Temat postu:

Antoni napisał Ci o mieczykach w temacie rośliny cebulowe:)