Rośliny doniczkowe

admin1 · Wysłany: Sob 15:14, 13 Mar 2010 Temat postu:

Stefanotis bukietowy - Stephanotis floribunda

[link widoczny dla zalogowanych]

Opis:

Stefanotis jest zimozielonym pnączem, charakteryzującym się twardymi i elastycznymi pędami, sztywnymi, skórzastymi, ciemnozielonymi liśćmi o szerokości do 5 cm. a długości do 9 cm. Ceniony ze względu na pachnące, gwiazdkowate kwiaty o białej barwie, sporych rozmiarów (szer. 5 cm- dł. 4 cm) Pojawiają się w postaci baldach a okres ich kwitnienia przypada na czerwiec- wrzesień. Te pnącze należy do rodziny trojeściowatych a przywędrowało do nas z Madagaskaru. Stephanotis jako, że jest pnączem, może być poprowadzony dzięki podpórkom na ścianę i stworzyć ciekawy efekt wizualny. Niehamowany może dorosnąć nawet do 2 m wysokości.
Uprawa:

Wymaga jasnego pomieszczenia, osłoniętego przed bezpośrednim nasłonecznieniem, lubiący przestrzeń, czyli najlepiej czuje się swobodnie, nie ograniczany innymi roślinami. Jeżeli chodzi o temperaturę, to w okresie letnim najbardziej optymalna jest na poziomie 20ºC, zimą musi być niższa, około 12-14 ºC. Podlewanie w okresie wzrostu obfite, odwapnioną i letnią wodą, tak aby podłoże było stale wilgotne. Po przekwitnięciu podlewanie stopniowo ograniczamy, a w okresie spoczynku październik-styczeń podlewamy minimalnie, aby nie przesuszyć podłoża. W okresie intensywnej wegetacji powinniśmy często zraszać roślinę. Nawożenie umiarkowane, co da tygodnie, od kwietnia do września. Podłoże powinno być próchnicze, przepuszczalne z dobrym drenażem. Możemy wykorzystać ziemię doniczkową uzupełnioną piaskiem. Młode okazy najlepiej przesadzać, co roku a starsze już rzadziej. Po przekwitnięciu zbyt wybujałe pędy, można przyciąć. Rozmnażamy poprzez sadzonki zdrewniałe ukorzenione wiosną i latem w ciepłych warunkach 20ºC- 25ºC. Najczęściej w ciągu miesiąca uzyskujemy ukorzenione sadzonki.
Uwagi:

Stefanotis jest podatny na tarczniki, wełnowce, przędziorki. Oprócz tego jest bardzo wrażliwy na zmiany warunków, dlatego nie należy go przemieszczać, przekręcać, gdyż może się to zakończyć gubieniem pąków kwiatowych i liści. Zaleca się zaznaczenie na doniczce miejsca padania światła słonecznego, co się na pewno przyda i uchroni przed negatywnymi skutkami. Stosowanie twardej wody przyczynia się do żółknięcia liści

admin1 · Wysłany: Sob 15:16, 13 Mar 2010 Temat postu:

Storczyk, Storczyki, Orchidea - Orchideceae

Opis:

Orchidee to rośliny znane na całym świecie już od wielu lat. Pierwsze okazy do Europy zostały przywiezione już w XVI wieku. Bardzo szybko zrobiły furorę, ich popularność z dnia na dzień rosła i coraz więcej ludzi zaczęło je uprawiać. W dzisiejszych czasach znamy wiele odmian tej rośliny, a niektóre z nich tak jak Falenopsis , można spotkać w każdej kwiaciarni. Storczyki mają mięsiste, zielone liście, spomiędzy których wyrastają zgrubiałe łodygi. Na ich szczycie pojawia się od kilku do kilkudziesięciu kwiatów o różnych kolorach kształtach. Mogą to być drobne, ale eleganckie kwiaty jak u odmiany Motylnik , czy Hemaria lub duże i dumne jak u Sabotek . Najciekawsze odmiany to: Wulstekeara , Zygopetalum , Miltonia , Dendrobium .
Uprawa:

Wymagania storczyków są bardzo różne. Temperatura powinna być dość wysoka, jednak niektóre odmiany, takie jak Katleja lub Coelogyne, potrzebują nieco niższych w okresie spoczynku. Są także odmiany, które preferują niższą temperaturę przez cały rok np. Cymbidium . Wolą stanowiska dobrze oświetlone. Lubią miejsca bardzo wilgotne, dlatego niektóre odmiany muszą być trzymane w specjalnie do tego przeznaczonych orchidariach. Podlewamy wodą miękką o temperaturze pokojowej. Storczyki nie znoszą wody twardej. Podlewamy za każdym razem, kiedy podłoże nie jest wilgotne. Nawozimy mało, mocno rozcieńczonymi nawozami.
Zastosowanie:

Roślina ta jest wyjątkowo ozdobna. Nadaje się prawie do każdego wnętrza. Wspaniale wygląda samotnie na parapecie, jak również w towarzystwie innych kwiatów. Jest idealnym prezentem na różne okazje.
Kwitnienie:

Okres kwitnienia jest zależny od warunków, jakie się zapewni Orchidei. Dlatego można sterować okresem kwitnienia tego kwiatu, a także sprawić, by kwiaty pojawiały się na nim przez cały rok.

admin1 · Wysłany: Sob 15:18, 13 Mar 2010 Temat postu:

Strelicja, Rajski Ptak, Strelicja Królewska, Strelizia

Opis:

Strelicja popularnie nazywana rajskim ptakiem pochodzi z Afryki. W naturalnych warunkach strelicja występuje w klimacie tropikalnym i jest kuzynką dobrze znanego banana. Pokrój wzniesiony, liście wyrastające z kłącza znajdują się na dość długich ogonkach. Liść wraz z ogonkiem może osiągnąć wysokość nawet do 2 metrów, przy szerokości liścia około 30 cm. Kwiaty strelicji osiągające długość do 20 centymetrów, mają pomarańczowo błękitne płatki a swoim kształtem przypominają rajskiego ptaka.
Uprawa:

Roślina lubi widne słoneczne miejsca, dobrze reaguje na wystawienie na taras lub do ogrodu. W okresie letnim roślina przechodzi stan spoczynku dzięki czemu pięknie zakwitnie w zimie lub wczesną wiosną. Podlewanie w okresie letnim umiarkowane, nie należy dopuścić do zasuszenia gleby, w okresie kwitnienia podlewanie intensywne. Rajski ptak dobrze reaguje na nawożenie, nawozimy od połowy lata przez jesień i zimę. Ziemia dość ciężka, ale jednocześnie dobrze przepuszczalna. Roślina wymaga dość dużej donicy, gdyż szybko się rozrasta a nie lubi częstego przesadzania (przesadzamy średnio co 4 lata). Ważne jest aby strelicja miała dobry drenaż. Rozmnażanie przez wysiew nasion lub przez podział kłącza dorosłej rośliny.
Zastosowanie:

Roślina doniczkowa, dość prosta w uprawie a jednocześnie bardzo atrakcyjna wizualnie, doskonale nadaje się do dużych jasnych przestrzeni, tarasów, ogrodów zimowych. Kwiaty doskonale nadają się na kwiat cięty, często spotykane są w kwiaciarniach.
Kwitnienie:

Strelicja królewska kwitnie od zimy do wiosny.
Zimowanie:

Kwiat wrażliwa na niskie temperatury wymaga całorocznej ochrony przed niskimi temperaturami.

admin1 · Wysłany: Sob 15:19, 13 Mar 2010 Temat postu:

Syningia ogrodowa, Gloksynia - Sinningia hybryda

[link widoczny dla zalogowanych]

Opis:

Gloksynia pochodzi ona z Brazylii, gdzie porasta wilgotne lasy tropikalne. Obejmuje około 20 gatunków i należy do rodziny ostrojowatych. Charakteryzuje się ona wielkimi, aksamitnymi kwiatami o kielichowatym kształcie, rozszerzające się ku górze. Posiadają wiele barw, choć najczęściej spotykane są barwy czerwieni, purpury, różu, fioletu. Często można spotkać również formy o białych brzegach, jak i fioletowych wzorach. Gloksynia ma liście pokryte delikatnymi włoskami, poziome lub wyginające się ku dołowi, zależnie od odmiany. Niektórzy hodują syningia ogrodową jako rośliny jednoroczne, ale one nadają się również do uprawy wieloletniej.
Uprawa:

Gloksynia wymaga stanowiska jasnego do półcienistego, bez bezpośredniego słońca. Temperatura na poziomie 18- 24ºC przy dużej wilgotności powietrza. Podlewamy obficie w okresie kwitnienia, koniecznie miękką, kwaśną, letnią wodą. Nawożenie umiarkowane w okresie wegetacji, co tydzień. Wraz z zakończonym kwitnieniem, zapewniamy jej suche warunki, aby przeszła w okres spoczynku, choć czynimy to powolutku, aby nie doszło do gwałtownego zwiędnięcia liści, co wpływa ujemnie na kłącza. Gdy już liście zaschną obcinamy je, po czym przenosimy doniczkę do chłodnego miejsca (około 16ºC) i nie podlewamy. W lutym wykopujemy kłącza, oczyszczamy z starych korzeni i sadzimy w nowym podłożu. Podłoże powinno być świeże i próchnicze. Kłącze sadzimy na taką głębokość, aby nakrywała je 2 cm warstwa gleby. Następnie przenosimy w cieplejsze miejsce (18-22ºC) i oszczędnie podlewamy. Z pędów, które się ukarzą pozostawiamy najwyżej dwa a resztę usuwamy. Syningia rozmnaża się bardzo łatwo poprzez podział kłączy lub sadzonki liściowe lub pędowe.
Zastosowanie:

Syningia ogrodowa uprawiana jest jako roślina doniczkowa.
Kwitnienie:

Gloksynia kwitnie wczesną wiosną.
Zimowanie:

Gloksynia jest roślina pokojową.
Uwagi:

Zbyt mała wilgotność powietrza powoduje zasychanie liści i spowolnienie wzrostu oraz podatność na szkodniki. Ponieważ nie można jej spryskiwać, można umieścić doniczkę na wilgotnym żwirku. Zbyt wilgotne podłoże i podlewanie zimną wodą powoduje, oklapnięcie liści i gnicie pędów.

admin1 · Wysłany: Sob 15:23, 13 Mar 2010 Temat postu:

Szczawik - Oxalis

Opis:

Szczawik występuje w naturze w Brazylii, Afryce Południowej i Europie. Najczęściej uprawiana odmiana to Oxalis deppei – Szczawik deppego. Ta niewielka roślina posiada liście przypominające kończynę, przez co uważa się, że przynosi ona szczęście.
Uprawa:

Szczawik lubi jasne i nasłonecznione miejsca, latem dobrze czuje się w temperaturze pokojowej. Zimą liście zasychają a bulwki przechowujemy w doniczkach w ok. 10 – 12 St. C. Ziemia dla Szczawika powinna być stale lekko wilgotna ( nie powinniśmy dopuścić do przesuszenia korzeni). Od marca do września podlewamy umiarkowanie, pod koniec lata, po przekwitnięciu, stopniowo ograniczamy aż do zasuszenia liści. Pielęgnacja: Szczawik lubi dokarmianie, co 2-3 tygodnie więc nawozimy go preparatem do roślin doniczkowych. Co roku zimą dokonujemy zabiegi przesadzania bulwek do większych doniczek, do ziemi przeznaczonej dla kwiatów doniczkowych. Aby dokonać zabiegu rozmnażania, oddzielamy od bulwy matecznej bulwy przybyszowe, sadzimy kilka sztuk do doniczki i zaczynamy podlewanie.
Kwitnienie:

Latem roślina wypuszcza drobne i delikatne kwiaty w kolorze białym lub różowym.
Uwagi:

Popularny w polskich lasach Szczawik zajęczy ( Oxalis acetosella ) jest byliną rozmnażającą się z samosiewu.

admin1 · Wysłany: Sob 15:25, 13 Mar 2010 Temat postu:

Szeflera – Schefflera

Ta bardzo popularna roślina, należy do rodziny Araliowate (Araliaceae) i pochodzi z tropikalnych i subtropikalnych części Azji (Tajwan), Australii, Nowej Gwinei. Jej nazwa wywodzi się od niemieckiego botanika J. Schefflera. Szeflery mają postać wiecznie zielonych krzewów lub drzew o dłoniastych i bardzo błyszczących liściach. Do rodzaju Schefflera zalicza się bardzo wiele gatunków, choć najbardziej popularne są dwa gatunki szeflera ostrolistna i szeflera drzewkowata. Szeflera ostrolistna (Schefflera actinophylla) nazywana również ze względu na kształt liści szeflerą parasolowatą. Oprócz tego można się również spotkać z nazwą Brassaia actinophylla. W warunkach naturalnych osiąga nawet 30 m wysokości a w doniczkach o wiele mniej, do 200 cm. Ma ona sprężysty wzniesiony pień, z którego na długich ogonkach pojawiają się palczaste liście szerokości nawet 30 cm z początku czteroklapowe a z biegiem lat nawet szesnastoklapowe. W naturze wytwarza ona drobne kwiaty, zebrane w długie kwiatostany. Kwitnienie w warunkach domowych się nie pojawia. Bardziej popularną jest szeflera drzewkowata (Schefflera arboricola) zwana także Heptapleurum arboricola, pochodząca z Tajwanu. Jest ona mniejsza od poprzedniej, osiąga do 1,5 m wysokości, o ciemnozielonych dłoniasto złożonych liściach, składających się z 7-9 listków o długości do 20 cm. Prace hodowlane pozwoliły na uzyskanie form o liściach z plamami, cętkami np. S. arboricola „Gold Capella”, S. arboricola”Carolien”, czy też form o różnych wariantach liści, „Renate”, „Compacta”
Uprawa:

Szeflera wymaga stanowiska od jasnego po półcieniste, w okresie letnim osłonięte przed pełnym słońcem, które powoduje żółknięcie liści. Regułą jest, że formy o barwnych liściach powinny mieć zapewnione jaśniejsze stanowiska. W końcu maja możemy sobie pozwolić, po wcześniejszym zahartowaniu, na umieszczenie szeflery na wolnym powietrzu, wybierając stanowisko zaciszne i osłonięte od prażącego słońca. Temperatura w okresie letnim powinna być w granicach 15-21ºC a w zimie 12-16ºC, przy czym pstre odmiany wymagają wyższych temperatur. Odpowiednie podłoże, to substrat torfowy lub ziemia znormalizowana, którego pH powinno mieć 5,5-6,5. Schefflery wymagają systematycznego, umiarkowanego podlewania tak, aby podłoże było zawsze lekko wilgotne. Oczywiście unikamy zalania, ponieważ ta roślina jest bardzo na to wrażliwa. Zimą należy ograniczyć podlewanie. Szeflera nie ma wielkich wymagań odnośnie wilgotności powietrza, jednak, gdy trzymamy ją w pobliżu kaloryfera powinniśmy ją od czasu do czasu zraszać miękką wodą. Od marca do sierpnia nawozimy, co dwa tygodnie, a w okresie późniejszym zdecydowanie je ograniczamy. Przesadzanie, co roku lub, co dwa lata. Zbyt rozgałęzione rośliny dobrze przycinać, co pobudzi je do rozgałęziania. Rozmnażanie zależnie od gatunku. Schefflerę actinophylla rozmnażamy poprzez nasiona, w temp. 20-25ºC, rozmnażanie poprzez sadzonki raczej nieskuteczne. Szeflerę drzewkowatą dość dobrze rozmnożyć, poprzez sadzonki wierzchołkowe (tniemy w miejscu już nieco drewniejącym), pędowe (z jednym, dwoma liśćmi, przycinamy około 0,5cm pod liściem dolnym i około 0,5-1 cm nad górnym liściem, a następnie stosujemy ukorzeniacz). Ukorzeniające się sadzonki wymagają wilgotnego i ciepłego podłoża (25ºC). Należy okryć pojemnik z sadzonkami folią z kilkoma otworami. Zastosować też można rozmnażanie poprzez powietrzne odkłady. Szeflera znakomicie się nadaje do uprawy hydroponicznej, a jej popularność jest widoczna na każdym kroku. Biuro, klatka schodowa, wejściowy hall, ogród zimowy, to miejsca gdzie najczęściej można napotkać te rośliny.
Uwagi:

Szeflera zawiera substancje, które mogą drażnić skórę i błonę śluzową. Roślina podatna na tarczniki, przędziorki, zwłaszcza przy zbyt ciepłym i suchym stanowisku. Blaknięcie liści na skutek niedoboru składników pokarmowych a opadanie liści zbyt niskiej temperatury.

admin1 · Wysłany: Sob 15:26, 13 Mar 2010 Temat postu:

Trzykrotka – Tradescantia

Trzykrotka jest jedną z najbardziej lubianych roślin doniczkowych, jak mało która łatwa w uprawie, że nawet największy amator, będzie potrafił o nią zadbać. Należy zauważyć, że mimo tej łatwości w uprawie, jest jednak bardzo atrakcyjna i stanowi znakomitą dekorację do mieszkania. Najchętniej uprawiane gatunki trzykrotki to Tradescantia albiflora – trzykrotka biała, o płożących pędach, często zielonych, podłużnojajowatych liściach i trzykrotnych białych kwiatach. Występuje ona w różnych odmianach ‘Albovittata’ z białymi paskami, ‘Aureovittata’ z żółtymi paskami, ‘Rochford’s Silver’ wielobarwna. Tradescantia blossfeldiana – Trzykrotka Blossfelda, dochodząca do 20 cm, o bardziej wzniesionych i wydłużonych liściach, od spodu czerwonawe a z wierzchu brązowe/ciemnozielone pokryte włoskami. Liczne kwiaty pojawiają się późną zimą lub wiosną o barwie różowo-białej. Tradescantia fluminensis – trzykrotka wężykowata, podobna do trzykrotki białej, ale ma krótkoogonkowe liście i bardziej niebieskawozielone na wierzchu i purpurawoczerwone od spodu. Białe kwiaty ukazują się na końcach pędów. Występuje w odmianach ‘Albovittata’ (białe paski), ‘Laekenensis’ (różowe paski).
Uprawa:

Uprawa jest bardzo łatwa, bez najmniejszych problemów. Stanowisko dla zielonolistnych jest bez znaczenia, rosną dobrze i w jasnym i ciemniejszym pomieszczeniu. Optymalnym stanowiskiem dla tych gatunków jest stanowisko raczej półcieniste, latem rozproszone światło. Odmiany pstre wolą jaśniejsze i cieplejsze stanowiska. Przez okrągły rok mogą rosnąć w normalnej temperaturze pokojowej. Podlewanie (miękką wodą), nawożenie umiarkowane, regularne (raz w tygodniu od marca do sierpnia, zimą raz w miesiącu). Trzykrotka rośnie dość szybko, więc gdy pędy będą zbyt długie, bez żadnych obaw tniemy na długość, jaka nam odpowiada. Odcięte pędy mogą posłużyć jako sadzonki niezależnie od pory roku, w jakiej skracaliśmy roślinę, ponieważ można ją rozmnażać przez cały rok. Sadzonki ukorzeniamy w wodzie bądź w podłożu (T. blossfeldiana bardziej toleruje ukorzenianie w podłożu). Przesadzanie wiosną, jako podłoża możemy użyć ziemi uniwersalnej, choć u barwnych odmian dobrze dodać troszkę piasku.
Uwagi:

Narażona na mszyce, ale tylko wówczas, gdy jest bardzo osłabiona np. przez zbytnie nasłonecznienie, lub stojąc na przeciągu

admin1 · Wysłany: Sob 15:27, 13 Mar 2010 Temat postu:

Widliczka, Róża Jerychońska - Selaginella

Opis:

Widliczka pochodzi z amerykańskich dżungli, gdzie wchodzi w skład dolnych warstw leśnych. Jest wieloletnią rośliną zielną o pokroju płożącym się lub wzniesionym. Liście są zielone, drobne, dość cienkie i ostro zakończone. Najpopularniejszymi odmianami są widliczka bezłodygowa i widliczka Martena, które ze względu na swoje wysokie wymagania powinny być trzymane tylko w specjalnych pojemnikach, ułatwiających utrzymanie wilgotności powietrza.
Uprawa:

Młode okazy uzyskujemy poprzez podział osobnika dorosłego. Sadzimy do małych pojemników z kwaśną glebą i przez początkowe tygodnie zapewniamy roślinom wysoką wilgotność powietrza. Przesadzamy dopiero, gdy donica zrobi się wyraźnie za mała. Stanowisko powinno być raczej zacienione lub z lekkim słońcem. Najlepiej, kiedy jest to przewiewny parapet północny. Najlepszą temperaturą jest 19 stopni latem i 16 zimą. Należy utrzymać wysoką wilgotność otoczenia. Podlewamy regularnie tak, aby podłoże było stale wilgotne, wodą miękką, lecz kwiatek nie może stać w wodzie. Nie zaszkodzi jej częste zraszanie. Nawozimy bardzo rzadko, co 2 – 3 miesiące, rozcieńczonym nawozem.
Zastosowanie:

Jest stosowana jako roślina doniczkowa, jednak ze względu na wilgotne stanowiska, w jakich powinna rosnąć, bardzo często sadzona jest w specjalnych szklarenkach okiennych.
Zimowanie:

Widliczka dobrze przezimuje w mieszkaniu, pod warunkiem zapewnienia jej odpowiedniej wilgotności powietrza i optymalnej temperatury, kilka stopni niższej niż latem.

admin1 · Wysłany: Sob 15:29, 13 Mar 2010 Temat postu:

Wilczomlecz lśniący – Euphorbia millii

Opis:

Roślina pochodzi z Madagaskaru. Klimat subtropikalny. Pokrój krzaczasty, jego pędy pokryte są ostrymi cierniami. Liście zielone, jajowate długości do 7 cm. Kwiaty niepozorne, żółte, oprócz właściwych kwiatów wyrastają na długich szypułkach piękne czerwone liście przykwiatowe, które stanowią prawdziwą ozdobę rośliny.
Uprawa:

Stanowisko słoneczne i ciepłe. Dobrze znosi suche powietrze i wysoką temperaturę naszych mieszkań w okresie zimowym. Wilczomlecz lśniący podlewamy umiarkowanie, w zimą ograniczmy do minimum, nie należy tylko dopuścić do przeschnięcia bryły korzeniowej. Roślinę przesadzamy co 2-3 lata, starsze okazy jeszcze rzadziej do uniwersalnej ziemi do kaktusów. Rozmnażanie z sadzonek pędowych, w okresie wczesnowiosennym. Odcięty pęd zanurzyć w ciepłej wodzie ( 35-40 ºC), odczekać aż się skaleczenie zabliźni i umieścić w piaszczystym podłożu. Wilczomlecz nawozimy słabymi roztworami nawozu co 2-3 tygodnie w okresie wiosenno-letnim. Jeśli liście zaczynają opadać oznacza to iż roślina jest zbyt intensywnie podlewana lub stoi w zbyt chłodnym miejscu.
Zastosowanie:

Parapet okienny, ogród zimowy, miejsca o dużej ilości słońca.
Kwitnienie:

Wilczomlecz lśniący kwitnie od lutego do czerwca-lipca.
Zimowanie:

Roślina domowa.

admin1 · Wysłany: Sob 15:30, 13 Mar 2010 Temat postu:

Wilczomlecz piękny, poinsecja, „ gwiazda betlejemska ” - Euphorbia pulcherrima

Opis:

Do niedawna Gwiazda betlejemska była uprawiana jedynie w szklarniach na kwiat cięty, obecnie zaś jest jedną z najpopularniejszych roślin pokojowych. Pochodzi z Meksyku, charakteryzuje się efektownymi liścikami kwiatowymi, które tworzą kolorową rozetę: czerwoną, łososiową lub kremową. Kwiaty zaś są żółte i niepozorne. Euphoria pulcherrima jest rośliną dnia krótkiego, co oznacza, że wytwarza liście przykwiatowe przy krótkim, 10-godzinnym dniu. Więcej świata hamuje tworzenie kwiatów a pobudza tworzenie liści.
Uprawa:

Gwiazda betlejemska potrzebuje dość dużo światła ( jednak nie bezpośredniego naświetlenia ) – inaczej jej liściom grozi zżółknięcie. Preferowana temperatura to ok. 18-25 st. C, warto zapewnić w pomieszczeniu dość wilgotne powietrze. Od maja do listopada podlewamy obficie, zimą możemy zraszać. W okresie kwitnienia – zimą – podłoże powinno być lekko wilgotne; w okresie spoczynku – kwiecień i maj – podlewamy niewiele ( w tym czasie wskazane również nawożenie – ok. raz w tygodniu ). Gwiazdę betlejemską rozmnażamy z sadzonek pędowych, jednak jest to proces trudny w warunkach domowych.
Zastosowanie:

Roślina domowa wykorzystywana często jako element dekoracyjny, zwłaszcza w okresie Bożego Narodzenia.
Uwagi:

Nie należy pozbywać się poinsecji zbyt szybko – aby kontynuować uprawę, po kwitnieniu ( czyli zimą ) roślinę należy przyciąć na wysokości ok. 15 cm. Wiosną, w okresie spoczynku podlewamy niewiele, latem wznawiamy regularne podlewanie i nawożenie. Zaciemniona we wrześniu i październiku na 12-14 godzin zakwitnie ponownie. Wszystkie praca pielęgnacyjne wykonujemy w rękawiczkach – w pędach bowiem znajduje się biały sok, który jest trujący!!!

admin1 · Wysłany: Sob 15:32, 13 Mar 2010 Temat postu:

Wulstekeara – Vuylstekeara (storczyk)

Opis:

Wulstekeara to odmiana powstała z połączenia kilku innych odmian storczyków. Jest jedną z ładniejszych roślin ze swojej rodziny. Kwiaty, drobne wyrastają obficie na dość długich łodygach, które mogą być rozgałęzione. Mają kolor głębokiej, nakrapianej czerwieni. Liście wydłużone, w kolorze żywej zieleni.
Uprawa:

Nowe rośliny uzyskujemy przez podział. Sadzimy do ziemi przeznaczonej dla storczyków, o odczynie kwaśnym. Najlepszym stanowiskiem jest miejsce jasne, z dużą ilością światła, jednak niewystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Temperatura powinna wynosić około 20 stopni, przy czym mile widziane są niewielkie spadki nocą. Najlepiej, gdy pomieszczenie jest przewiewne, a powietrze wilgotne. Wskazane jest delikatne, ale częste zraszanie rośliny mocno rozproszonymi kropelkami wody. Ziemia powinna być cały czas lekko wilgotna. Zmieniamy to dopiero zimą, kiedy to podlewamy dopiero, gdy podłoże będzie suche. W czasie kwitnienia i przez jakiś czas po, można do wody dodawać, co cztery tygodnie, niewielką ilość nawozu.
Zastosowanie:

Kwiatek wyjątkowo piękny. Wspaniale ozdobi każde mieszkanie. Ponadto jest niezwykle trwały i może bardzo długo stać w wazonie lub wykorzystany być do bukietów i kompozycji kwiatowych.
Kwitnienie:

Roślina zakwita zimą i kwitnie aż do wiosny. W ty czasie stare kwiaty usychają i ciągle pojawiają się nowe.
Zimowanie:

Dobrze zimuje w mieszkaniach. Należy tylko zapewnić mu warunki wymienione powyżej.

admin1 · Wysłany: Sob 15:34, 13 Mar 2010 Temat postu:

Zamiokulkas zamiolistny ( myl. z Zamia ) - Zamioculcas zamifollia

Zamiokulkas

[link widoczny dla zalogowanych]

Opis:

Zamiokulkas pochodzi z Tanzanii, należy do rodziny obrazkowatych ( Araceae). Roślina kłaczasta, z podziemnych kłączy wyrastają długie, błyszczące liście na mięsistych łodygach. Ozdobne liście stają się wizytówką taj pięknej rośliny. Bardzo ciężko doprowadzić do kwitnienia.
Uprawa:

Preferowane jest stanowisko nasłonecznione, ale najlepiej ze światłem rozproszonym. Można uprawiać Zamiokulkasa w miejscach mniej słoneczny, ale należy wtedy ograniczyć podlewanie. Optymalna temperatura uprawy to 22-26°C w okresie letnim oraz 16-18°C w okresie zimowym. Podlewanie umiarkowane, zbyt intensywne powoduje żółknięcie liści a w konsekwencji usychanie rośliny. Roślina dobrze znosi czasowe braki wody. W okresie intensywnego wzrostu (marzec-sierpień) nawozimy roślinę nawozem do roślin doniczkowych. Młode okazy przesadzamy, co rok, starsze rzadziej, w zasobne, ale przepuszczalne i przewiewne podłoże. Ta piękna roślina nie rośnie zbyt szybko, rokrocznie wypuszcza kilka nowych liści (zazwyczaj ok. 5), ale osiąga dość duże rozmiary i potrzebuje dużych stabilnych doniczek. Rozmnażanie przez podział rośliny podczas przesadzania. Można też rozmnażać przez sadzonki liściowe. Pobrane listki umieszczamy w wilgotnym podłożu, na głębokości ok. 1,5 cm. Optymalna temperatura ukorzeniania to 21-23°C, przy zachowaniu jednocześnie wysokiej wilgotności powietrza.
Zastosowanie:

Zamiokulkas zamiolistny jest bardzo dekoracyjną rośliną do nowoczesnych wnętrz. Bardzo dobrze prezentuje się w odosobnieniu, z dala od innych roślin. Potrzebuje przestrzeni żeby można było docenić jego urok. Miejsce dobrze oświetlone ( światło rozproszone).
Kwitnienie:

Niezwykle rzadko.
Uwagi:

Bardzo podobną i często myloną z zamiokulkasem jest Zamia ( Zamia furcuracea). Zamia należy do gromady sagowców i jest o wiele bardziej trudna w uprawie od Zamiokulkasa.

admin1 · Wysłany: Sob 15:35, 13 Mar 2010 Temat postu:

Zanokcica gniazdowa - Asplenium

Zanokcica w naturalnym środowisku występuje w lasach od Afryki prze Azję po Australię. Liście asplenium są intensywnie zielone, posiadają charakterystyczny ciemny nerw przechodząc przez środek liścia, osiągają długość do jednego metra, przy szerokości do 25 centymetrów.
Uprawa:

Zanokcica jak większość paproci wymaga stanowisk półcienistych, nie toleruje bezpośredniego nasłonecznienia słonecznego. Optymalna temperatura powinna wahać się w granicach 20ºC, w okresie zimowym kilka stopni mniej. Asplenium lubi zraszanie i stale wilgotną glebę w doniczce. Podlewamy intensywnie, nie dopuszczając do wyschnięcia podłoża. W okresie intensywnego wzrostu zalecane jest nawożenie słabymi nawozami do roślin doniczkowych. Doniczka w uprawie zanokcicy powinna być dość mała, w zbyt dużej doniczce wolniej rośnie. Przesadzamy wiosną, dopiero wówczas gdy bryła korzeniowa przestaje mieścić się w doniczce. Najprostszym sposobem rozmnażania jest podział rośliny podczas przesadzania. W warunkach szklarniowych rozmnażana przez wysiew nasion.
Zastosowanie:

Doskonała roślina o bardzo ciekawym ulistnieniu, nadaje się do kompozycji z innymi roślinami o ozdobnych liściach. Prosta w uprawie roślina wrażliwa jedynie na brak wody.
Zimowanie:

W okresie zimowym ograniczamy podlewanie i zaprzestajemy nawożenia.
Uwagi:

Z korzeni zanokcicy produkowane są leki ziołowe.

admin1 · Wysłany: Sob 15:37, 13 Mar 2010 Temat postu:

Zaślaz mieszańcowy, Klonik, Abutilon ogrodowy, Klonik Pokojowy

Opis:

Zaślaz to niewielki krzew pochodzący ze strefy podzwrotnikowej, posiada jasnozielone, bardzo często żółto nakrapiane liście, podobne są do liści klonu czemu to zawdzięcza swoją potoczną nazwę – Klonik. Liście ozdobne, urokliwe stanowią główną ozdobę rośliny. Kwiaty barwne, duże, niestety jest ich zazwyczaj niewiele i są rzadko porozrzucane po całej roślinie.
Uprawa:

Klonik lubi ziemię zasobną z substancje odżywcze, żyzną. W okresie letnim abutilon wymaga ciepła świeżego powietrza. Dobrze jest przenieść roślinę na balkon lub do ogrodu. Podlewamy obficie przez całe lato, nawet dwa razy dziennie. W okresie letnim zalecane jest co dwa tygodnie podnawożenie nawozem uniwersalnym. Zaślaz bardzo ładnie rozrasta się jeśli 2-3 razy w okresie wzrostu przytniemy mu pędy. Dorosłe rośliny przesadzamy corocznie na początku marca, zalecane jest wówczas lekkie skrócenie korzeni i przycięcie pędów za 4-5 liściem. Rozmnażamy zaślaz z nasion w drugiej połowie zimy. Inna metodą rozmnażania które możemy zastosować to sadzonkowanie – przeprowadzamy je w lutym-marcu lub lipcu-sierpniu. Sadzonki robimy z odłamanych pędów bocznych, przycinając je na długość 5-6 centymetrów. Po ukorzenieniu przesadzamy sadzonki to większego naczynia.
Kwitnienie:

Roślina kwitnie w okresie letnim.
Zimowanie:

W okresie zimowym trzymamy klonik w widnym miejscu o temperaturze około 10ºC, podlewamy umiarkowanie i nie nawozimy.

admin1 · Wysłany: Sob 15:38, 13 Mar 2010 Temat postu:

Zielistka

Opis:

Zielistka to jedna z najmniej wymagających roślin uprawianych w naszych domach. W naturalny warunkach ojczyzną jej jest Afryka Południowa. Liście wąskie osiągają długość do 45 centymetrów. Najciekawszą odmianą jest odmiana o liściach z biało-żółtym paskiem. Wiosną i latem a niekiedy nawet przez cały rok wyrastają cienkie i dość długie pędy rozłogowe ( osiągające nawet do metra długości).
Uprawa:

Zielistka potrafi przystosować się do każdych warunków termalnych jak również oświetleniowych. W okresie intensywnego wzrostu tj. od lutego do września wymaga intensywnego podlewania, w zimie natomiast ograniczamy podlewanie i jeśli jest to możliwe obniżamy o kilka stopni temperaturę uprawy. Roślina lubi zasilanie nawozami uniwersalnymi do roślin doniczkowych. Ziemia uniwersalna, rośliny przesadzamy wiosną, dopiero gdy bryła korzeniowa przestaje mieścić się w doniczce. Rozmnażanie przez podział rośliny lub odcięcie młodych roślin wyrosłych na rozłogach.
Zastosowanie:

Bardzo mało wymagająca roślina, polecana szczególnie dla osób nie mających czasu lub nie lubiących zajmować się roślinami. Zielistkę uprawiamy w wiszących pojemnikach, nawet w ciemniejszych miejscach pomieszczeń, latem nawet w ogrodzie.
Kwitnienie:

Kwiaty promieniste, gwiazdkowate, średnicy do 2 centymetrów koloru białego, pojawiają się w marcu – kwietniu.
Uwagi:

Roślina pochłania z powietrza szkodliwy formaldehyd.